پرش به محتوا
پوئتیکا؛ دایره‌ای که بزرگ می‌شود.
  • پروژه پوئتیکا
    • رگبارهای بهاری – فروردین ۱۳۹۹
    • اسلوب ویرجینیا وولف
  • کتاب پوئتیکا
  • داستان
  • دیداری/شنیداری
  • درباره | About
  • تحریریه
فیسبوک page opens in new windowتوئیتر page opens in new windowاینستاگرام page opens in new windowاینستاگرام page opens in new window
جستجو:
  • پروژه پوئتیکا
    • رگبارهای بهاری – فروردین ۱۳۹۹
    • اسلوب ویرجینیا وولف
  • کتاب پوئتیکا
  • داستان
  • دیداری/شنیداری
  • درباره | About
  • تحریریه

کوتاه درباره سلینجر

وحید پاک‌طینت

شما اینجا هستید:
  1. خانه
  2. نقد ادبی
  3. کوتاه درباره سلینجر

بیایید به مهیب‌ترین و مهیج‌ترین... ⁣ مخلوقات ادبی بپردازیم. کاراگاه‌های ماجراجویی که پرونده‌های جرم و جنایت را حل‌وفصل می‌کنند و گره از معما و رازها می‌گشایند.⁣ از شرلوک هولمز گرفته تا کورت والاندر یاسم اسپید ...⁣ ⁣ ⁣ 🔶مطلب کامل را در کانال تلگرم پروژه پوئتیکا بخوانید ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ #خواب\گران ریموند چندلر . ترجمه #قاسم_هاشمی_‌نژاد مارلو کاراگاهی تیپیک، گستاخ و محافظه‌کار است. او به دوره‌ای تعلق دارد که مردان واقعا مرد بودند و زنان حقیقتا بانو. مارلو بذله‌گو است، مشروبش را بدون یخ و میکس نشده می‌نوشد، به نقشش کاملا می‌آید و کار را تمام می‌کند. کم‌حرف و زیرک است و وقتی کار فیزیکی یدی باید انجام شود با آن مشکلی ندارد. مارلو از پنج کاراگاه ادبی بزرگ تمام دوران‌ها به شمار می‌رود و همفری بوگارت و دیگران روی پرده سینما به او جانی تازه بخشیده و تصویری به یادماندنی از او به جا گذاشته‌اند.⁣⁣ ⁣⁣ ⁣ #دشیل_همت ⁣ ⁣ #سام_اسپید⁣ ⁣ ‎#فیلیپ_مارلو‌⁣ ⁣ #هری_هول⁣ ⁣ #یو_نسبو⁣ ⁣ #ویلیام_باسکرویل ⁣ ⁣ #نام_گل_سرخ #امبرتو_اکو⁣ ⁣ #پری_میسون⁣ ⁣ #ارل_استنلی_گاردنر ⁣ ⁣ #مایک_هامر⁣ ⁣ #پدر_براون⁣ ⁣ #جی_کی_چسترتون⁣ ⁣ #کالین_دکستر⁣ ⁣ #مگره⁣ ⁣ #ژرژ_سیمنون ⁣ ⁣ #آگوست_دوپن ⁣ ⁣ #ادگار_الن_پو⁣ ⁣ #کارآگاهان_ادبی #شرلوک_هلمز #هركول_پوآرو #میس_مارپل #دکتر_واتسن #آرتور_کنان_دویل #آگاتا_کریستی
از حلقه‌دار تا سوراخ بالای از حلقه‌دار تا سوراخ بالای رف در بوف کور در برابر اینجای خالی، نباید جا خالی داد حلقه در معبر می‌ماند حلقه معبر می‌ماند حلقه وقتی آنجا خالی می‌ماند ما اینجا خالی می‌مانیم «وارسیون‌های ظهر بر دار» یدالله رؤیایی خلیل درمنکی: حلقه ‌دار در «معبر» می‌ماند. از چهره تهی می‌شود. بدن را از دار پایین می‌کشند، اما دار به‌جا می‌ماند. در معبر. در نظر. در انظار؛ اما حلقه فقط در معبر نمی‌ماند، بل معبر می‌ماند؛ یعنی خود بدل به یک دریچه، معبر و روزنه می‌شود. حلقه‌دار چون حفره‌ای خالی به‌جا می‌ماند. چون روزنه‌ای. انگار دیگر، روزنه بالای رف در بوف کور است که چون چهارپایه‌ای زیر پایت بگذاری و پرده را کنار بزنی، آن بالا، آن گوشه، کنج رف آن را خواهی یافت و از میان آن چشمت به چیزهایی گشوده خواهد شد که من‌بعد کل زندگی‌ات را دگرگون خواهد کرد سوراخ حلقه. سوراخ بالای رف. منظر. نظاره‌ای دیگر. چهره‌ای گم‌شده از درون حلقه. چهره ناپدیدشده از پشت و از درون حلقه. حلقه: جای خالی چهره. حلقه: وزش زمهریری و سرد سوراخ پشت چهره. مسئله این است: حلقه‌دار به‌جامانده در معبر، همواره خود معبر است. فی‌الواقع حفره است ‌. حفره به‌جامانده در میدان قانون و داغ و درفش. رؤیایی چه خواسته بگوید؟ اولاً، حلقه در معبر است. خواه‌ناخواه آنجا هست. در این معنا، هر ایرانی چون چشم بگشاید، بل حتی اگر چشم بر همه‌چیز فروبندد، همواره حضور دائمی چیزی چون دار را در معبر حس می‌کند. سایه‌دار را. ثانیاً، این حلقه به‌جامانده در معبر، نگاه او را سوراخ می‌کند. تا ابدالدهر حلقه، چون حفره‌ای در خط نگاهش باقی می‌ماند. دقیق‌تر: مسئله دیگر ناپدیدی سوراخ بالای رف در بوف کور نیست، مسئله بخار شدن چهره دختر اثیری و از دست شدن امکان دیدن آن نیست، بل مسئله این است: گشوده شدن حفره‌ای، معبری دائمی در برابر چشم. حفره وحشت و قانون و خشونت لایزال. معبری که در معبر می‌ماند. ناتوانی از روی برگرداندن و ندیدن. شطاحی کنیم: حلقه‌دار، چشم سوم است. حلقه‌دار چشم سوم ما را بازکرده است. باز می‌کند. رؤیایی دقیق می‌گوید: وقتی حلقه آنجا خالی می‌ماند، فی‌الواقع ما اینجا خالی می‌مانیم. در برابر اینجای خالی نباید جا خالی داد. چون راوی بوف کور باید به این حفره وفادار ماند و زندگی خود را بر سر آن قمار کرد.دا
یکی از پرسش‌های اساسی هنر م یکی از پرسش‌های اساسی هنر مدرن این است که آیا همه چیزها به یک اندازه قابل بازتولیدند یا نه. ازهمین‌رو اکثر هنرمندان و نظریه‌پردازان زمانه مدرن، به‌شکل مستقیم یا غیرمستقیم، با این پرسش سروکله زده‌اند. بی‌شک مهم‌ترین مقاله‌ای که به این پرسش پرداخته را والتر بنیامین نوشته است، که نام «اثر هنری در عصر بازتولید مکانیکی» را یدک می‌کشد. بنیامین در مقاله‌اش از اصطلاح «هاله» برای نشان‌کردنِ محدودیت‌های بازتولید استفاده می‌کند. در نظر بنیامین، هاله حدِ بارتولید است، چنان‌که هاله تنها چیزی است که بازتولیدپذیر نیست. در مقاله‌اش، بنیامین ابتدا فرض می‌کند که می‌توان همة چیزها را به‌شکلی بی‌نقص بازتولید کرد-به روشی چنان بی‌نقص که هیچ تمایز فیزیکی قابل‌تشخیصی بین [اثر] اصلی و [اثر] کپی وجود نداشته باشد. سؤالی که بنیامین می‌پرسد این است که: آیا ازبین‌بردن تمایز فیزیکی بین اصلی و کپی، همچنین به‌معنای ازبین‌بردن خودِ تمایز نیز هست؟⁣ بنیامین پاسخ این پرسش را با «نه» می‌دهد. ناپدیدیِ-حداقل بالقوه-هر تمایز فیزیکی بین اصلی و کپی، تمایز نامرئیْ اما به‌همان اندازه واقعی‌ میان آن‌ها را پاک نمی‌کند: اصلی هاله‌ای دارد که کپی ندارد. ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ نسخه كامل در سايت و كانال #پروژه_پوئتیکا ⁣ ⁣ #ضرورت_نقد #بوریس_گرویس(۱۹۴۷)؛ فیلسوف، منتقد هنری و نظریه‌پرداز مدیا و هنر است. چند کتاب مهم گرویس مثل #قدرت_هنر. در ایران. منتشر شده است. ⁣ #بوریس_گرویس⁣ #والتر_بنیامین⁣ #آئورا⁣ #بارتولید_مکانیکی⁣ #مکتب_فرانکفورت⁣ #تئودور_آدورنو⁣ #نقد_هنری⁣ #نظریه_انتقادی⁣ #گئورگ_لوکاچ⁣ #برشت⁣ #هورکهایمر⁣ #هنر_پست_مدرن⁣ #پاپ_آرت⁣ #کپی_برابر_اصل⁣ #هاله⁣ #اصالت_هنری⁣ #هنر_مدرن #مدرنیسم #نظریه‌پرداز #فلسفه_هنر #مطالعات_نظریه_هنر ‎#ترجمه_نظری #نقد #منتقد_هنری #پروژه_پوئتیکا @poetica_project
امروز به خاطر بی‌خوابی‌های مکرر و طولانی‌ام و با نوبت قبلی روان‌پزشکی، که یک روز در هفته می‌آید، به بهداری زندان رفتم. البته دلیل این بی‌خوابی برایم ناگفته پیداست. چراکه زیباست شب و من هنوز عادت دیرینه شب‌زنده‌داری را حفظ کرده‌ام. اما در این اتاق ۱۸ نفره و هیاهوهای صبحگاهی‌اش طبیعی است که خواب آدمی مختل شود. باری، از جلو افسرنگهبانی که رد می‌شدم، به خاطر ماسک نزدن جلویم را گرفتند و مجبور شدم تمام پله‌های پایین آمده را برگردم و آن ماسک یک‌بارمصرفی را که ده ها روز از آن استفاده کرده‌ام و بوی گندیده پارچه و آمیخته به بوی سیگار را به‌صورت فرمال به‌صورت نهادم. همین تأخیر باعث شد تا وقتی پا به بهداری گذاشتم آخرین نفر در انتظاری باشم که روی صندلی پلاستیکی آبی‌رنگ بهداری به‌نوبت بنشینم. داشتم به علاج بیماریم فکر می‌کردم که تنها راهش آزادی و خلوت‌گزینی همیشگی‌ام است. که فعلاً آن‌طور که بویش می‌آید هیچ پزشک حاذقی قادر نیست این نسخه آزادی را برایم بپیچد.⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ این ورق‌پاره‌ها در طول ۴۱ روز زندان -یعنی از ۱۷ تیرماه تا ۲۷ مرداد ۱۳۹۹ نوشته‌شده‌اند. اکنون به قید وثیقه موقتاً آزادشده‌ام و منتظر حکم نهائی‌ام هستم و شاید روزی این ورق‌پاره‌ها ادامه یابند. این‌ها نه نوشتار ادبی، بل صرفاً یادداشت‌ها و روزنوشت‌های یک زندانی هستند تا رنج زیسته زندان را بر خود هموار سازد.⁣⁣ ⁣⁣ ⁣⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣⁣ ⁣⁣ از مهدی سلیمی تاکنون چندین ترجمه و شمار زیادی مقاله در حیطه اندیشه سیاسی و نظریه هنر و همچنین کتاب «امر واقع لاکانی»، اثر اسلاوی ژیژک و نیز «سیاست تفکر»، اثر کلود لفور منتشر شده است.⁣⁣ ⁣⁣ ⁣⁣ ⁣⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ 🔶کتاب«ورق‌پاره‌های زندان؛. یادداشت‌های مهدی سلیمی» را از کانال یا سایت پروژه ‌پوئتیکا دریافت کنید.⁣⁣ ⁣⁣ ⁣⁣ ⁣⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ #مهدی_سلیمی⁣⁣ #ادبیات_زندان⁣⁣ #جستار⁣⁣ #یادداشت_زندان⁣⁣ #آزادی_بیان_در_ایران⁣ #بازداشتگاه⁣ #زندان_اوین⁣ #کتاب_پوئتیکا @mehdi.salimii63
زبرمتنیت یکی از انواع روابط زبرمتنیت یکی از انواع روابط فرامتنی است که ژنت معرفی می‌کند. زبرمتنیت از دیدگاه او متضمن هر گونه مناسبتی است که زبرمتن با متن پیشین یعنی زیرمتن دارد. اما وی شیوۀ پیوند این دو متن را به گونه‌ای نمی‌داند که زبرمتن، تفسیر زیرمتن باشد. از سویی دیگر نظریه‌پرداز دیگری چون باختین، مکالمه میان متون را راهی برای گریز از یک گفتار یک سویه و غالب می‌داند. از این منظر روابط بینامتنی «بوف کور» صادق هدایت، با رمان‌های «عقل آبی» از شهرنوش پارسی‌پور و «پیکر فرهاد» از عباس معروفی به گونه‌ای است که بوف کور زیرمتنی برای این دو رمان به حساب می‌آید اما این دو رمان هر کدام تفسیر متفاوتی از متن دارند. هدف این پژوهش بررسی چگونگی روابط بینامتنی این سه اثر و شکل گیری یک مکالمۀ چند صدایی میان آنهاست. شخصیت اصلی در هر دو رمانی که به نحوی بوف کور زیرمتن آنهاست، یک زن است که در مقابل شخصیت اصلی بوف کور یعنی پیرمرد خنزرپنزری و تک‌گویی پدرسالارانۀ او قرار گرفته است. اگر چه این دو رمان در مواضع گفتمانی متفاوت با بوف کور به بازسازی و بازنگری بینامتنی با آن پرداخته‌اند اما نگاه نویسندۀ زن یعنی شهرنوش پارسی‌پور بسیار متفاوت از عباس معروفی است. در عقل آبی، گل نیلوفر کارکرد نمادین دیگری می‌یابد، قطعه قطعه شدن و پیری و جوانی، معناهای دگرگون گرفته و شرح داده می‌شوند. سروان جوان جای پیرمرد خنزرپنزری را می‌گیرد و تلاش می‌کند تا دنیای ذهنی پیشین را که مبتنی بر عدم شناخت زن است ترک کند و به شناختی نوین دست یابد.⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ 🔶در سایت و کانال تلگرام پروژه پوئتیکا بخوانید⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ از نرگس باقری تاکنون کتاب‌های«زنان در داستان، تهران»، «باران را چه جوری ببافم؟»، «سوسکچه و برق برقی»، «نمکو» و «یک پرتقال کال» ، «از هزاره ی ترنج» «نزدیک به نبض ماهی‌ها» و «در جریان رگ‌هایم باش» منتشر شده‌است. #بوف_کور #توپ_مرواری #سه_قطره_خون #صادق_هدایت #پیکر_فرهاد #سمفونی_مردگان #سال_بلوا #فریدون_سه_پسر_داشت #عباس_معروفی #عقل_آبی #زنان _بدون_مردان #طوبا_و_معنای_شب #آویزه‌های_نقره #شهرنوش_پارسی_پور #رمان_ایرانی #نویسنده_ایرانی #ادبیات_ایران #زنان_نویسنده #نرگس_باقری #نقد_ادبی #منتقدان_دانشگاهی #نقد_رمان #نقد_رمان_ایرانی #بینامتنیت #اینتراتکسچوالی #باختین #ژرار_ژنت ⁣#پیرمرد_خنزرپنزری #زن_اثیری #لکاته ⁣@narges.bagheri.m
اولین نمونه‌ ‌های اقتباس ا اولین نمونه‌ ‌های اقتباس از ادبی از همان نخستین سال‌های سینمای صامت توسط فیلمنامه‌نویسان و کارگردانان ژاپنی بنیانگذاری شد و در ادوار مختلف در دسته‌بندی‌هایی خاص که مختص سینمای ژاپن بود بسیار مورد توجه قرار گرفت.⁣ سینما در ژاپن از سال ۱۸۹۶ شروع به‌کار کرد و به سرعت مورد توجه امپراتور و سپس توده مردم قرار گرفت. فرم روایت در سینمای ژاپن را می‌توان در هفت شاخة مختلف طبقه‌بندی کرد که تا امروز هم در جریان فیلمسازی و اقتباس ادبی مورد استفاده قرار می‌گیرد. جیدای-جکی(تاریخی)، جندای جکی(زندگی معاصر)، شمین-جکی (درام طبقة متوسط و پایین)، یاکوزا-ایگا (گانگستری مدرن)، نانسنسو-مونو (فیلم‌های چرند)، سایشون-ایگا (فیلم‌های نوجوانانه)، پینکو-ایگا (صورتی، اروتیک). هر کدام از این گونه‌های سینمایی، در دوره و تاریخ خاصی مورد توجه بیشتری واقع شد و البته در ادوار دیگر هم مورد استفاده قرار گرفتند ولی گاهی در پیوند با مناسبت‌های مختلف، بیشتر فیلم‌های تولید شده در یک گونة خاص مورد وثوق استودیوهای فیلمسازی، تهیه کنندگان و مردم بودند. شروع سینما تا آغاز تحول بزرگ (جنگ جهانی دوم) در ژاپن دارای روندی متفاوت از دیگر کشورها بو و جدای ازسینمای غرب، راه تحول خودش را پیمود، سینمایی که روایت، داستان، موسیقی، طراحی صحنه و لباس، بازی، تدوین، فیلمبرداری و اقتباس، در آن از آبشخوری بس بزرگ و غنی تغذیه می کرد؛ تئاتر!⁣ ⁣ ⁣ ⁣ 🔶در سایت پروژه پوئتیکا بخوانید ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ #الکساندر_اوانسیان⁣ #تاریخ_سینما⁣ #سینمای_ژاپن⁣ #نقد_سینما⁣ #اقتباس_سینمایی⁣ #اقتباس_ادبی⁣ #سینمای_صامت⁣ #سینمای_موج_نو ⁣ #پروژه_پوئتیکا⁣ ⁣#كابوكی #تاتر_کابوکی #موراماچی #تسونكيچی #نیهوباشی #مینو_موراتا #تینوسوکه_کینوگاسا #میزوگوچی #یاسوجیزو_ازو #توشیرو_میفونه #کوروساوا #رمان_ژاپنی #هاروکی_میشیما #موراکامی #کوبه_آبه #زن_در_ریگ_روان #اسب_های_لگام_گسیخته #هنر_ژاپن #ادبیات_ژاپن ⁣#هيروشي_تشیگاراها ⁣@alexander.ovanessian
#انعکاس⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ در جمله #انعکاس⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ در جمله مرکب آغازین جستار با ذکر دو «اولین» مواجه می‌شویم که معطوف‌اند به «عملِ» تجاوز، و این نشان از تلاش و ادعای نویسنده برای برساختن و ارائه «انتولوژی یا هستی‌شناسی» ای برای «عملِ» تجاوز دارد. تأکید من بر واژه «عمل» به علت تعجب من از روش اسطوره‌پردازانه نویسنده برای تبیین انتولوژی کذایی‌اش دارد، چراکه در پایان جستار مدعی می‌شود که «سعی شد [عملِ] تجاوز را از همه بارهای معنایی‌اش رها کنیم» و در طول این نوشته نه‌تنها چنین نمی‌کند، که از همان آغاز شروع به تبیین اسطوره «تجاوز» و، از راه آن، ارائه هستی‌شناسی‌ای برای تجاوز می‌کند، درحالی‌که به‌عنوان تنها یک «مفهوم» خلط شده است. همین غلط پردازی‌ها، (بی) معنایی غیر الزامی‌ای را بار «عملِ» تجاوز کرده است. خیالتان را راحت کنم، تجاوز در وهله اول «عمل» است، نه «دانش» یا «مفهوم» و امثالهم، و به همین علت نگاهی انضمامی لازم است، چراکه در این مورد نه‌تنها موضوع شدیداً معاصر و حیاتی است....⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ 🔶متن کامل را در سایت یا کانال تلگرام پروژه پوئتیکا بخوانید⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ #تجاوز_جنسی ⁣ #تجاوز⁣ #نقد_اسطوره_شناختی ⁣ #نقد_روانکاوانه ⁣ ⁣ #آرمان_صالحی⁣ #سامی_آل_مهدی⁣ ⁣ #پروژه_پوئتیکا⁣ ⁣ ⁣
شاید نقطه انحراف جایی است که توصیه‌های اخلاقی به خلق الگویی برای روابط منجر می‌شوند. الگوهایی که خود چرخه‌هایی معیوب می‌سازند. الگوهایی که جایگاه زن در ان منفعلانه باقی می‌ماند. الگوهایی که در آن مردان بلقوه فاعل و پیشنهاد دهنده‌اند. مردان غالب هستند و صرفا باید حواسشان باشد تجاوز نکنند. یکی آداب تعارف کردن چای را تبدیل می‌کند به مثالی برای آداب در روابط جنسی. دیگری تعریفی کاملا مردانه از تجاوز ارائه می‌دهد. الگوهایی تصنعی که دقیقا بر ضد این پیشنهاد زنانگی است: رهایی از چرخه‌های جعلی و پس گرفتن لحظه تسلط بر میل خود در چرخه‌‌های متناسب با هویت ما و چرخه‌های زحلی. چرخه‌های جعلی زئوسی ( که اغلب ایدئولوژیک هستند و یا به صورت یک نوع الگو پیشنهاد می‌شوند) به زنان هویتی می‌دهد که نوع دیگر از همان هویتی است که حکومت‌های مردسالار داده. اگر فرض کنیم زنانگی رئا(زمین) برای کشف اینکه لحظه تسلط بر میلش کجاست وارد رابطه شد در چرخه‌های زئوسی هیچ زنی وارد مسیر کشف لحظه تسلط بر میلش نخواهد شد و در نتیجه به این لحظه خودآگاه نمی‌شود و زنانگی مانند تفسیر تاریخی‌اش خودآگاه نمی‌شود. با تعریف عمیق‌تری از تجاوز ما همان چرخه‌های معیوب را نجات می‌دهیم و لحظه گم‌شده را پیدا می‌کنیم اما با دادن پیشنهاداتی مثل اینکه همانطور که در تعارف به چای خوردن اصرار به‌صلاح نیست پس در رابطه هم نباید باشد ما فقط تعریف تجاوز را سطحی‌تر می‌کنیم. اما بسیاری کشف لحظه تسلط بر میل زنانه را در رابطه زمین با زحل، با تن دادن به چرخه تجاوز زئوس اشتباه گرفته‌اند و زنانگی افرودیت و آتنا(زنانگی خودآگاه) در انتقام آنها را مسخ خواهد کرد. انسان خودآگاه خدایان المپ را حذف کرد و به سمت ساترن یا شیطان رفت زیرا قصه شیطان دعوتی به خودآگاهی بود. او بین این دو تجاوز یکی را انتخاب کرد زیرا جهان با تجاوز زاییده شد و از تجاوز گریزی ⁣ ⁣ ⁣ ⁣ مقاله کامل را در کانال تلگرام یا سایت بخوانید ⁣ ⁣ https://poetica-project.com/تجاوز-زئوس-یا-تجاوز-ساتورن؟/ ⁣ ⁣ #تجاوز⁣ #تجاوز_جنسی⁣ #متجاوز⁣ #قربانی_تجاوز_جنسی⁣ #اخلاق_بورژوازی⁣ #آرمان_صالحی⁣ #پروژه_پوئتیکا #کوییر #کوییرفمینیسم #زنانگی #نرینگی #مردسالاری #تعرض #میل_جنسی #آزار_جنسی #آزارگر #آزارگر_جنسی @arman.salehi.word @poetica_project
تاکنون مثل مساح کافکا که رئیس قصر را تنها یک‌بار از سوراخ کلید دیده بود من حتی زندانبان‌هایم را نیز تنها از زیر چشم‌بند مشکی آن‌هم قایمکی و در یک نگاه دزدی می‌دیدم. و حال که مثل مساح کافکا که نامه‌اش در صندوق آن پیرمرد گم‌شده بود بدون آنکه به بازپرسی بروم و دفاعیه‌ای در مقابل اتهامات واهی‌شان بکنم به این قرنطینه منتقل شدم قصد دارم فقط با این دفتر حرف بزنم. حرف‌هایی که مثل یک‌تکه استخوان در گلویم گیر کرده‌اند. استخوانی که نه می‌توان قورت داد و نه می‌توان قی کرد. شاید تنها این استخوان تیز که راه گلویم را به‌زحمت باز نگه‌داشته باعث شود تا حرف‌ها درونم تلنبار نشود. چیزهایی که لایه به لایه هرروز در ذهنم رسوب می‌کند و ته‌نشین می‌شود. و لابه‌لای روزمرگی اینجا گهگاه گمشان می‌کنم. این‌که چنین روزهایی را فراموش کنم، خاطرم را می‌آزارد. روزهایی که پیش‌ازاین در انفرادی و بازداشتگاه ۲۰۹ اوین مدام با خودم مرور می‌کردم که مبادا دچار پرش حافظه شوم و رنج زیسته یک زندانی را فراموش کنم. آن‌وقت‌ها که نوشتار برایم ناممکن بود عمیقاً حرف فروید را درک کردم که ابداع نوشتار راهی بوده است برای رهایی از فراموشی و ثبت حافظه. حال این دفتر شامل روزنوشت‌های وقایع نگارانه من و هیاهوهای پیچیده در لایه‌های پیچ‌درپیچ ذهن هرروز رنجورترم خواهد بود. یک نوشتار بالینی تا جسم و روانم را بتوانم سالم از پشت این درهای آهنی بیرون ببرم. هر چوب‌خط روی دیوار را که نگاه می‌کنم انبوهی از تصاویر را پشتشان می‌بینم. و بی‌تاب نوشتن هستم. چراکه بالاخره سلاحم را در دست گرفته‌ام و اگر حتی بتوانم این تصاویر مبهوت از پشت چشم‌بند تاریک را به‌سلامتی به مقصد آزادی فرابرسام شاید توانستم روزی این رسوبات لایه به لایه را به کمک نوشتار لایه تراشی بکنم و آن هسته‌ی کوچک باقی‌مانده مثل مغز یک پیاز را که تمامیت ذهن مرا شامل می‌شود بازیابم. به فرداها امیدوارم, چراکه از مارکس یاد گرفته‌ام که هیچ‌چیزی به اندازه شرایط ناامیدکننده امیدوارم نمی‌کند... 🔶فایل کامل در کانال تلگرام پروژه پوئتیکا 🔹مهدی سلیمی؛ نویسنده و مترجم است و مقاله‌هایش در حوزه اندیشه سیاسی و نظریه هنر در نشریات مختلف منتشر شده است. ترجمه کتاب «امر واقع لاکانی» از اسلاوی ژیژک و «سیاست تفکر»، اثر کلود لوفور از دیگر آثار مهدی سلیمی است.⁣ ⁣ 🔹مهدی سلیمی روز ۱۷ تیرماه، در منزل پدرومادرش در اهر بازداشت شد.وثیقه او یک میلیارد و دویست میلیون تومان اعلام شده‌ است #مهدی_سلیمی #پروژه_پوئتیکا #ادبیات_زندان #یادداشت_های_زندان از صفحه. جلال سلیمی @salimijalal2020
Follow on Instagram
مشارکت‌کنندگان:

امیر احمدی آریان، بهار احمدی‌فرد، فرشته اسدزاده، سالی اکبرزاده، علی‌ اکبری، ماجد تمیمی، امیرحسین خورشیدفر، خلیل درمنکی، ابراهیم دمشناس، علی سطوتی‌قلعه، منا طالشی،  امیرعلی قاسمی، محسن ملکی، شهریار وقفی‌پور.

 Dream-Theme — truly premium WordPress themes
  • پروژه پوئتیکا
    • رگبارهای بهاری – فروردین ۱۳۹۹
    • اسلوب ویرجینیا وولف
  • کتاب پوئتیکا
  • داستان
  • دیداری/شنیداری
  • درباره | About
  • تحریریه
پوئتیکا
رفتن به بالا