شهریار وقفی‌پور متولد ۱۳۵۶ است. اگرچه شاید با آثاری چون «ده مرده»، «کتاب اعتیاد» و «دست بد» به‌عنوان رمان‌نویس شناخته شود یا به اعتبار ترجمه‌ها و مقالاتش از کتاب‌های فلسفی، روانکاوی یا ادبی شناخته شود اما می‌گوید خود را شاعر می‌داند.
دو دفتر شعر «مسافرت از اتاق به بیرون…و بالعکس» و «ایستاده در استوری شب» وقفی‌پور را در مقام شاعری جدی و قابل‌تأمل معرفی کرد. این دفتر شعر دیگر اوست:
جزوه‌ای از ده شعر،امین حدادی متولد ۱۳۷۱ است. آنچه می‌خوانید پیش‌طرحی است از مجموعه شعری با نام «از زخم‌های باز و ملال تهران» که در دست انتشار دارد. او که دانش‌آموخته روانشناسی شناختی است، در کنار نوشتن نقد و تمرکز بر ترجمۀ شعر شاعرانی چون پل سلان و اینگه‌بورگ باخمان، در زمینه روانشناسی و علوم‌شناختی نیز فعالیت دارد.
ترجمه پگاه احمدی؛ آنچه برای ما باقی می‌ماند، گوش سپردن و اندیشیدن به چیزی است که ادامه می‌یابد و پایان نمی‌پذیرد. نام ِ شما را با بانگی تحقق بخشیدن، زیرا من جسارت نمی‌کنم که بگویم «نام ِ تو». به آنچه موریس بلانشو، خود، به‌عنوان استثنایی متقن و امتیازی عظیم به آن اندیشیده و تشریحش کرده است می‌اندیشم که گفت: «دوستی، «تو» ی برادرانه‌ای اعطا می‌کند.» آنچه آن را شادمانی ِ یگانه دوستی ِ همیشگی پایدارش با امانوئل لویناس می‌دانست.
علی اسدالهی متولد ۱۳۶۶ است و از او تا به حال کتاب شعرهای الف تا ی (انتشارات آهنگ دیگر ۱۳۸۸)، چشم به راه ابریشم (انتشارات نگاه ۱۳۹۰)، پنی‌سیلین (ناممکن ۱۳۹۲)، بن‌بست فرشته (منجنیق ۱۳۹۶) و منظومه‌ی لالکی (میدان ۱۳۹۷) منتشر شده است.
او علاوه بر نوشتن شعر، عکاسی هم می‌کند و کتاب پنجاه و هفت-شصت و هشت (پروبلماتیکا ۱۳۹۶) حاصل چهار سال کار تحقیقی او روی دیوارنوشته‌های انقلاب است. اسدالهی عضو کانون نویسندگان ایران است و طی سال‌های نویسندگی‌اش در ساحت ترجمه‌ی شعر (از انگلیسی به فارسی)، نقد شعر و بررسی تاریخ شعر معاصر نیز فعال بوده و با نشریات و مجلات گوناگونی در این رابطه همکاری داشته است.
یوری تینیانوف رمان‌نویس و تئوریسین ادبی روسی در شهرک یهودی‌نشینی در لتونی متولد شد. در کودکی به پترزبورگ مهاجرت کرد و در جوانی جذب محافل روشنفکری این شهر شد. او یکی از چهره‌های شاخص نحله فرمالیسم روسی به شمار می‌آید. فرمالیسم روسی مانند نقد نو در ایالات‌متحده بر مطالعه ساختار و ابزار هنری به‌عوض محتوای اجتماعی و ایدئولوژیک ادبیات تأکید داشت. علاوه بر آن، تینیانوف، رمان‌نویس نیز بود. رمان «مرگ وزیرمختار» در مورد گریبایدوف، دیپلمات و شاعر روس است که در زمان قاجار در ایران کشته شد. این رمان با ترجمه مهدی سحابی به فارسی منتشرشده است.
فرمالیسم روسی بر این باور است که کلمه، سبک، متن و جنبه‌های صوری آن ماده اصلی علم ادبیات هستند و علم ادبیات باید از فلسفه، جامعه‌شناسی، مذهب، تاریخ و.. استقلال پیدا کند. به‌طور سنتی، نقد ادبی به سرگذشت و زمانه نویسنده به‌عنوان دو منبع کتمان ناپذیر برای تحلیل متن چشمداشت. فرمالیست‌ها کوشیدند این دریچه را مسدود کنند یا دستکم استفاده از منبع خارج از متن را به شیوه‌ای نظام‌مند تبیین کنند. در مقاله «فکت ادبی» تینانوف می‌کوشد رابطه ادبیات و واقعیت را در بستر قرائت سرگذشت، نامه و گزارش تحلیل کند.
امیرحسین نیکزاد؛ جستار حاضر منطقِ زمانیِ تولیدِ «بیت» در سنتِ شعر فارسی را موضوع خود قرار داده‌است. بیانِ بوطیقایی مسئله چنین است: بیت از کدام سمت نوشته می‌شود؟ در دو فصلِ نخست با مراجعه به هستی‌شناسیِ لوکاچِ متأخر و روان‌شناسیِ تکوینیِ ویگوتسکی مقولاتِ لازم برای مواجهه با مسئله تمهید می‌شود. فصل‌های بعدی پس از پرداختن به زمان‌مندی‌های تولیدِ بیت در سنتِ شعر فارسی، به بازتفسیر پاری مسائل در سنت شعرِ قدیمِ فارسی می‌پردازد. هم‌چنین این تفسیر امکان آن را فراهم می‌آورد تا نگاهی دوباره به معنای تاریخی و بوطیقاییِ انقلابِ نیمایی در شعر فارسی بیفکنیم.
اما بازتفسیرِ مسئله‌ی «بیت» به‌منزله‌ی سلولِ زایای روابط بوطیقایی در شعر قدیم فارسی ضرورتِ بازتفسیر مسائلی را بیرون از بوطیقا نیز پیش می‌کشد. پس همان‌قدر که به مضامینی هم‌چون «عروض»، «قافیه»، «بدیع» و مناسباتِ «مدح و صله» پرداخته می‌شود، موضوعاتی چون «تاریخ»، «انقلاب»، «سوژه» و «زبان» نیز پا به صحنه می‌گذارند. عمده‌ی آنچه هست اشاره‌وار است؛ با این حال آن بازی‌گرِ اصلی که انگشت تمام بازی‌گران در نهایت اشاره به نقش‌آفرینیِ او دارد مقوله‌ی «کار» است. مقوله‌ای که انسان را تا جای‌گاهِ هستیِ مادیِ اجتماعی بالا می‌کشد: «کارِ» انضمامی انسانی به‌منزله‌ی میانجیِ سوخت‌وسازِ انسان با طبیعت و میانجیِ رابطه‌ی انسان با انسان.
گفتگوی فیصل دراج و عبدالرحمن منیف، ترجمه رحیم فروغی؛ «چیزی که رمان باید آن را بسازد، زندگی گسترده و متنوعی است که هیچ قید و مرزبندی را نپذیرد. به همین دلیل تمایل ندارم نام رمان سیاسی بر رمان‌هایی که نوشته‌ام بگذارم، برای اینکه چنین تقلیل و توصیفی آن‌ها را از روحشان تهی می‌کند و به بازیچه تبدیلشان می‌کند. درست است که در بعضی از رمان‌ها لحن و دل‌مشغولی‌های سیاسی وجود دارد، اما این تنها اتاقی است از خانه‌ای بزرگ، اتاق‌های دیگری هم هست که زندگی را با تمام آنچه از احساسات و عواطف و ناکامی‌ها و رؤیاها در آن است در برمی‌گیرد. درست است که انسان شکست‌خورده تا اندازه زیادی دل‌مشغول رفع اجبار از خود است، و انسان گرسنه دنبال اولین چیزی که می‌گردد نان است، اما ذات این انسان سرشار از تمایلات و رؤیاها است و آرزو می‌کند زندگی بخشنده‌تر باشد.»
رحیم فروغی؛ در برهه‌هایی گریز و گزیری از ایستادنِ بافاصله در کنار اهل سیاست نیست. کنار، یعنی اینکه سخن اهل اندیشه با حرف اهل سیاست در لفظ یکسان است و بافاصله، یعنی اینکه این سخن و آن حرف در معنا متفاوت‌اند. اهمیت در همین فاصله است، در پررنگ کردن این فاصله. در به رخ کشیدن این فاصله. همسایگی به معنای همسویی‌های اندک و ناهم‌سویی‌های بسیار است. گاهی به ناگزیر اهل اندیشه و اهل سیاست همسایه می‌شوند، اما فراموش نکنیم که این دو فقط سایه‌های مشترک دارند و هرکدام در ذات خود یگانه و جدا از یکدیگرند. می‌شود و باید درباره و در برابر آنچه این روزها بر خاورمیانه می‌گذرد، گفت و نوشت. ترس از هم‌صدایی، سکوت را تحمیل می‌کند و سکوت نیز در این هیاهو شنیده نمی‌شود، معنا نمی‌شود. وقتی سخن را به آسانی مصادره می‌کنند، سکوت از پیش مصادره شده است
ادوارد فوکس (۱۹۴۰-۱۸۷۰)، نویسنده، مجموعه‌دار و منتقد فرهنگ، در سال ۱۸۸۶ به حزب سوسیال‌دموکراسی پیوست و به خاطر فعالیت سیاسی در ۱۸۸۸ تا ۱۸۸۹ زندانی شد. پیش از آن‌که به پاریس مهاجرت کند، از سال ۱۹۰۰ تا ۱۹۳۳ در برلین زندگی کرد. دوست مهرینگ و مجری و وصی ادبی او پس از مرگش بود. شهرت او بیش‌تر مدیون کتاب تاریخ مصور آداب‌ورسوم از قرون‌وسطی تا زمان حاضر و تاریخ هنر اروتیک است. مقاله بنیامین درباره فوکس را ماکس هورکهایمر در سال ۱۹۳۳ یا ۱۹۳۴ برای مجله تحقیقات اجتماعی سفارش داده بود. هورکهایمر در یکی از محاکماتی که در آن فوکس به خاطر مطالعاتش درباره هنر اروتیک تحت پیگرد قرار گرفت شهادت داده بود. بنیامین که ایضاً با فوکس شخصاً آشنا بود مطالعات اولیه خود برای این مقاله را چندین بار بین تابستان ۱۹۳۴ و آغاز سال ۱۹۳۷ متوقف کرد؛ مقاله سر آخر در ژانویه و فوریه ۱۹۳۷ نوشته شد. با اینکه بنیامین مکرراً در نامه‌های دو سال قبل خود درباره دشواری‌های خود در پروژه فوکس شکایت کرده بود، اعتراف می‌کند که از محصول نهایی کار خود نسبتاً راضی است که در همان اوایل شامل صورت‌بندی موجزی از جنبه محوری نظریه فوکس درباره «ماتریالیسم تاریخی» است: فرایند قرائتی که به‌وسیله آن‌یک ابژه یا موضوع تاریخی از پیوستارِ سنتی و تاریخ‌گرایانه تاریخ جدا می‌شود تا بتواند بخشی از تجربه کنونی خود خواننده شود؛ چنین تجربه‌ای مقوم «زندگی پس از مرگِ» یا «زندگی پسین» آن ابژه است.