سرزمین هرز

‏«سرزمین هرز» که به‌حق یکی از مهم‌ترین آثار ادبیِ مدرن قرن بیستم قلمداد شده، آمیزه‌ی غریب، ژرف، سیاه و ‏گزنده‌ای از افسانه‌های فرهنگِ انگلیسی، آثار ماندگارِ ادبیاتِ غرب، آموزه‌های هِندوئیسم، و جامعه‌ی بریتانیای ‏معاصر خود (۱۹۲۲) است که لحن و بیانی در نوسان میان هجو و اِنذارهای پیامبرانه را با تغییراتِ ناگهانی و ‏گُنگِ راوی و مکان و زمان همراه می‌کند و شمایل‌های نامتجانسی را در قالب پیوند ظریفی در دلِ این سرزمینِ ‏هرز احضار می‌کند. بی‌شک برای فهم بهترِ این شاهکار حدّی از آشنایی با هریک از این سویه‌های فرهنگی ‏ضروری خواهد بود، هرچند الیوت نهایتاً تکّه‌های انضمامیِ گِردآمده در این اثر را به وضعیتِ عامّ بشری، و ‏ازجمله به‌نوعی انسان خاورمیانه‌ای، پیوند می‌دهد. تری ایگلتون، ناقد ادبی انگلیسی، درباره‌ی آثار الیوت گفته: ‏‏«برای او فرم ‏‎– ‎به‌معنای جوهر مادیِ خود زبان، طنین‌های باستانی و ریشه‌های حساسش – بیشترین اهمیت را ‏داشت. … او دل‌بسته‌ی چیزی بود که شعر انجام می‌داد نه آن‌چه شعر می‌گفت – دل‌بسته‌ی طنین‌های دال، ‏جذبه‌های موسیقایی‌اش، رگه‌ها و بافت‌های خاطره‌انگیزش، و عملکرد پنهانِ چیزی که فقط می‌توان ناخودآگاهِ شعر ‏نامید. … شعر ضرب‌آهنگ‌ها و طنین‌هایی را به کار می‌اندازد که به‌نظر الیوت، با رسوخ به اعماق غریزیِ تَن و ‏قلمروهای روانیِ پنهانش، تا اعماق ذهن نفوذ می‌کند.‏