اسفال

پی‌یر کلوسوفسکی، سام آل مهدی؛ اگر که همه‌چیز نمود است، و اگر زمان یگانه واقعیتِ [موجود] است، ایده بازگشت ابدی بیانی از میل به فراروی از نمود است: این‌گونه چیزها درجه شدیدی از واقعیت را در بازگشت ابدی‌شان، در میل به بازگشت ابدی‌شان، متقبل می‌شوند. و همچنین اهمیت لحظه، با یا بی‌بازگشت ابدی، مثل قبل نخواهد بود؛ با انحلال سنگینی جدیدِ لحظه [و تبدیل‌شدن] به هیچ‌بودگیِ گشوده‌شده توسط مرگ خدا، این وزن جدید لحظه مسلم و حتمی خواهد بود، یا به این خاطر که جایی است که بازگشت ابدی ادراک می‌شود، یا به این خاطر که جایی است که از ابدیت پرده برداشته می‌شود.