«سرزمین هرز» که به‌حق یکی از مهم‌ترین آثار ادبیِ مدرن قرن بیستم قلمداد شده، آمیزه‌ی غریب، ژرف، سیاه و گزنده‌ای از افسانه‌های فرهنگِ انگلیسی، آثار ماندگارِ ادبیاتِ غرب، آموزه‌های هِندوئیسم، و جامعه‌ی بریتانیای معاصر خود (۱۹۲۲) است که لحن و بیانی در نوسان میان هجو و اِنذارهای پیامبرانه را با تغییراتِ ناگهانی و گُنگِ راوی و مکان و زمان همراه می‌کند و شمایل‌های نامتجانسی را در قالب پیوند ظریفی در دلِ این سرزمینِ هرز احضار می‌کند.
«غروب بر فراز ساسکس: تأملات در اتومبیل» جستار کوتاهی است از ویرجینیا وولف که در آن مرز میان روایت داستانی و مقاله توصیفی محو شده است. موقعیت ساده است. عصر یک روز، راوی سوار بر اتومبیل از ساسکس، ناحیه‌ای تاریخی در جنوب شرقی انگلستان عبور می‌کند. ویرجینیا وولف از این موقعیت ساده، قطعه خیال‌انگیزی در باب تأثیر فن‌آوری در تغییر ادراک و تجربه زیباشناختی انسان می‌سازد. فن‌آوری در اینجا اتومبیل است. وولف درباره راه رفتن در شهر نیز نوشته بود اما در اینجا سوار بر مرکبی مکانیکی و تندرو است که شیوه مشاهده را متحول می‌کند. این تأملات مدرنیستی به‌جایی می‌انجامد که راوی، تصویری شاعرانه از آینده را تخیل کند.