شاهین شیرزادی (۱۳۶۸) فارغ‌التحصیل ادبیات فارسی از دانشگاه تهران و دانشجوی دکتری زبان‌شناسی در دانشگاه اصفهان است. از او دو مجموعه‌ی شعر با نام‌های «پلی تکنیک» (۱۳۹۲) و «جبر نباتی» (۱۳۹۶) منتشر شده است.
امیر احمدی آریان؛ این‌جا نیز هر شعر، که در هر دو منظومه با اعداد از هم منفک شده‌اند، استقلال تصویری ساختاری دارد و در عین حال از فراز فضای خالی قبل و بعد خود با دیگر شعرها مرتبط است، و به همراه آنان کلیت منظومه را شکل می‌دهد. در منظومه‌ی نخست شهر تهران نقش ریسمان مضمونی متصل‌کننده‌ی شعرها را ایفا می‌کند و در منظومه‌ی دوم تعامل مادر و فرزند زیر سایه‌ی مرگ در اهواز سال‌های جنگ.
می ترسی به من نگاه کنی؟
سرِصبحی, می ترسی؟
من که می بوسم و اجابت نمی کنم.
اصلاً چرا باید نگاه کنی؟
شهریار وقفی‌پور متولد ۱۳۵۶ است. اگرچه شاید با آثاری چون «ده مرده»، «کتاب اعتیاد» و «دست بد» به‌عنوان رمان‌نویس شناخته شود یا به اعتبار ترجمه‌ها و مقالاتش از کتاب‌های فلسفی، روانکاوی یا ادبی شناخته شود اما می‌گوید خود را شاعر می‌داند.
دو دفتر شعر «مسافرت از اتاق به بیرون…و بالعکس» و «ایستاده در استوری شب» وقفی‌پور را در مقام شاعری جدی و قابل‌تأمل معرفی کرد. این دفتر شعر دیگر اوست:
جزوه‌ای از ده شعر،امین حدادی متولد ۱۳۷۱ است. آنچه می‌خوانید پیش‌طرحی است از مجموعه شعری با نام «از زخم‌های باز و ملال تهران» که در دست انتشار دارد. او که دانش‌آموخته روانشناسی شناختی است، در کنار نوشتن نقد و تمرکز بر ترجمۀ شعر شاعرانی چون پل سلان و اینگه‌بورگ باخمان، در زمینه روانشناسی و علوم‌شناختی نیز فعالیت دارد.
علی اسدالهی متولد ۱۳۶۶ است و از او تا به حال کتاب شعرهای الف تا ی (انتشارات آهنگ دیگر ۱۳۸۸)، چشم به راه ابریشم (انتشارات نگاه ۱۳۹۰)، پنی‌سیلین (ناممکن ۱۳۹۲)، بن‌بست فرشته (منجنیق ۱۳۹۶) و منظومه‌ی لالکی (میدان ۱۳۹۷) منتشر شده است.
او علاوه بر نوشتن شعر، عکاسی هم می‌کند و کتاب پنجاه و هفت-شصت و هشت (پروبلماتیکا ۱۳۹۶) حاصل چهار سال کار تحقیقی او روی دیوارنوشته‌های انقلاب است. اسدالهی عضو کانون نویسندگان ایران است و طی سال‌های نویسندگی‌اش در ساحت ترجمه‌ی شعر (از انگلیسی به فارسی)، نقد شعر و بررسی تاریخ شعر معاصر نیز فعال بوده و با نشریات و مجلات گوناگونی در این رابطه همکاری داشته است.